دم داریم تا دم! بعضی دمها مثل دم گربه نرمند، بعضی مثل دم طاووس زیبایند و برخی هم مثل دم عقرب مرگبار!
بعضی حرفها هم مثل همین دم آخری هستند، نیش میزنند و با روان انسان بازی میکنند، مثلا امروز در اخبار دیدم عضو هیات علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری فرموده:" 40درصد جمعیت ایران به سفر نمیروند."
تا اینجا اگرچه تاسف بار اما قبول! سالم و شاد باشند حالا سفر نروند! اما دم گزنده این حرف این است:" و به گردشگری بیعنایتند!!"
این از آن دم عقربهاییست که آدم را نیش میزند، آخر پدر و مادرت خوب! بیعنایتی کجا بود؟ ما حسرت یک سفر دو روزه به دلمان مانده! نه اجازه تردد بین شهری حتی در حد قم تهران میدهند و نه هزینه های دیوانه کننده مجال اندیشیدن به سفر برایمان میگذارد! وگرنه ما خودمان دلمان لک زده برای شنیدن صدای امواج سواحل انزلی، یا دیدن خروش موجهای ساحل 18متری چابهار، دیدن ماهیها روی سواحل مرجانی و آب زلال کیش، صدای زنجره ها در جنگلهای 2000 و 3000 تنکابن، رنگین کمان تنگه تامرادی یاسوج ، مخمل کوه لرستان، آسمان نقره ای شبهای کویر شهداد کرمان، دشت ارژن شیراز و بهشت گمشده-اش، انعکاس آفتاب دل انگیز اصفهان بر گنبدهای فیروزه ای اش، برج خاموشان یزد، ....
بی عنایتی از ما نیست برادر! از دولتهای فخیمه جمهوری اسلامی است که تا توانستند خوردند و بردند و تیشه ویرانی به ریشه این مملکت زدند و حالا ما گرسنه و مفلوک، در چنگال قوانین نابخردانه مهار کرونا گیر افتاده ایم. تو اگر دردی دوا نمیکنی، نمک بر زخممان نریز.
