قسمت دوم
گاهی برایمان پیش میآید که احساس نیاز به داشتن خانه میکنیم، به مجرد چنین احساس نیازی اول حساب بانکی و منابع احتمالی مالی مان را مرور میکنیم...بعد به مسیرهای خانه دارشدن قسطی یا با گرفتن وام و قرض و ... می اندیشیم، ممکن است در لابلای این تفکرات از شدت استیصال به راه حل دعا در پیشگاه الهی هم بیندیشیم، اما ته دلمان تردید دارد و مطمئن نیستیم خدا به دعای ما دودستی خانه ای تقدیممان کند، گاهی از همین جا برمیگردیم و دعا هم نمیکنیم ولی گاهی جلوتر هم میرویم، یعنی از عمق وجودمان در دو سه جمله از خدا خانه درخواست میکنیم. بعد هم میرویم دنبال کارمان. چون تا حالا نشنیده ایم کسی صرفا دعا کند که خدا به او خانه ای بدهد و خدا هم داده باشد! واقعیت هم همین است: خدا برای برآورده کردن این آرزوهای ما عجله ای ندارد.
اما گاهی برایمان پیش میآید که احساس نیاز به ارتباط با خود خدا میکنیم، در اینجا راه حل را بدون کوچکترین تردیدی بلدیم، فرقی نمیکند چه دین و آیینی داریم، بالفور همه کارهایمان را تعطیل میکنیم و یک خلوتی برای خودمان پیدا میکنیم؛ در گوشه ای سر به دیوار میگذاریم و شروع میکنیم به درد دل با او. هنوز به چهار پنج جمله نمیرسیم که بغض گلویمان را میفشارد و اشکهایمان سرازیر میشود. گاهی مثل فرزندی که سر بر زانوی مادرش نهاده ذلیلانه سر بر زمین میگذاریم و دست و پایمان را جمع میکنیم و با خدا حرف میزنیم. هرگز تردیدی نداریم که او میشنود و بعد از ساعتی که از این حال بدرآمدیم یقین داریم با خدا ارتباط داشته ایم. اینجا معلوم میشود که خدا برای ارتباط با ما عجله دارد، خدا ما را برای خودمان میخواهد و دوست دارد با او حرف بزنیم. وقتی از او خانه ای میخواهیم و میرویم، او هم اگر چه میشنود اما مقدراتش را زمان مند برای خانه دار شدنمان ردیف میکند، اما وقتی میخواهیم با خودش حرف بزنیم دیگر زمان نمیشناسد. در لحظه حاضر میشود و بنده اش را در آغوش میگیرد.
شاید بشود گفت خدا دوست دارد ما خودش را بخواهیم و او همین را دوست دارد و همیشه برای چنین خواسته ای آنلاین است. اما برای هر چیز دیگری غیر از خودش باید برایش پیام آفلاین گذاشت و خیلی منتظر ماند. خب چه میشود کرد خدا اینجوریست دیگر!
