-بابا بابا در رو باز کن بابا بابا!!!
شاهین دستش را روی صورتش گذاشته بود و با لگد به در میزد. پدرش سرآسیمه در را باز کرد و با دیدن گریه شاهین روی دو زانو نشست: چه شده پسرم. بگذار ببینم صورتت چرا سرخ شده؟
-نادر بابا نادر. همون پسر گنده هه!
دعوا کردین؟ سر چی؟
-نه بابا. ماشین کوکی ام را بزور گرفت، هرچه گفتم پس بده پس نداد، سرش داد زدم. محکم زد توی صورتم و موهایم را کشید.
-الان کجاست؟
-فکر کنم زیر راه پله یا پشت بلوک.
پدر مچ دست شاهین را محکم گرفت و بدون معطل شدن برای آسانسور از پله ها دوتا یکی پایین آمدند. شاهین در دستان پدر از روی پله ها پرواز میکرد. اصلا فرصت نمیکرد پا روی زمین بگذارد، ولی دست پدرش برایش بال شده بود. برای چند لحظه درد صورتش را فراموش کرد.
نادر درست مقابل راه پله کمی آنطرفتر از درب ورودی داشت به ماشین کوکی شاهین ورمیرفت. پدر دست شاهین را رها کرد و به او اشاره کرد جلو برود. شاهین انگار روح دیگری در بدنش باشد با اتکای به نفس جلو رفت، پایش را محکم به زمین کوبید و گفت: ماشینم را بده!
نادر پوزخندی زد و همان جور که چرخهای ماشین را میچرخاند گفت: دلت هوس کتک بیشتری کرده؟ بعد در یک لحظه سرش را بالا آورد و متوجه مرد چهارشانه ای شد که دست به سینه و اخمالود او را نگاه میکند. فهمید ماجرا از چه قرار است، دستی روی شانه شاهین زد و گفت: خب... اصلا چرا نمیایی برویم با هم بازی کنیم؟
-نمیخواهم! ماشینم را پس بده.
نادر دستی روی شانه شاهین کشید و گفت: چشم بفرما. این هم ماشینت. چرخش کمی گیر داشت که برایت درستش کردم.
این داستان کودکانه که البته تجربه هر کودکیست را برای کودکان کشورم نوشتم تا بدانند قدرت میدان اگر نباشد دیپلماسی به جوی نمیارزد. پدران و پدربزرگانشان اگر این قاعده ساده را نمیدانند، یا در کودکی اصلا ماشین کوکی نداشته اند یا همیشه کتک خور نادرها بوده اند و با ذلت خو گرفته اند. اما کودکان من هم باید ماشین کوکی داشته باشند و هم باید عزتمند و غیور بزرگ شوند.
7/2/1400 در پی انتقاد دکتر ظریف به عملکرد شهید سلیمانی در میدان نبرد
