از بزرگترین شاخصه های فرهنگ ایرانی اسلامی ما بزرگ دانستن مقام مادر است، کلمه مادر بین کوچک و بزرگ ما جایگاه ویژه ای دارد، قلباً برایش احترام قائلیم، اصلا انگار آوای کلمه طوریست که قابل احترام است. شاید هم اینقدر با احترام عجین شده که به محض شنیدن یکی دومی به ذهن متبادر میشود.
چقدر ستایش بانوان کشورمان دوست داشتنی است، چقدر ادای احترام شوهران و فرزندان به این مقام زیباست. چقدر زنان مفتخرند که نامشان کنار نام فاطمه زهرا -بزرگ زن تاریخ بشر- به عظمت یاد میشود و مقامشان ستایش میشود.
همچنین تحرکات اخیر نهادهای مختلف هم نشان میدهد این جایگاه در آینده نزدیک بلندتر و رفیعتر هم میشود چرا که زن باید ارزش خود را بداند و به قدرت مادرشدن که در نهاد او گذارده شده افتخار کند و به فرزندآوری میل بیشتر پیدا کند، مادر که بزرگ دانسته شد، مادری که تمجید شد، زن با علاقه سختی بارداری را تحمل میکند، فرزندان بیشتر میاورد و خوب پرورش میدهد و کمیت و کیفیت نسل آینده تضمین میشود.
اما شخصیت دیگری در کنار مادر هست که خوب دیده نمیشود. بزرگ است ولی بزرگداشت نمیشود و او کسی نیست جز پدر. برای مادر و تشویق به مادری اسبها را زین کرده ایم ولی پدر را در سکوت، مظلومانه رها کردیم، ولی مگر ایفای نقش مادری بدون حمایت پدری قدرتمند و بااراده ممکن است؟ شکی نیست که خانه بدون حضور مادر لنگ میشود ولی بدون حضور پدر اصلاً خانه ای نیست که بخواهد لنگ مادر باشد یا نباشد. در شرایط سخت این روزها یکی از مواردی که زنان از عمق جان باید برایش شکر بجا آورند این است که مردِ خانه نیستند و از آنها توقع نمیرود مخارج خانواده را تأمین کنند، درست است که این مادر است که اگر فرزندش تب کند شب را تا صبح در کنارش بیدار میماند و رنج میکشد ولی این پدر است که هر شب -چه کسی بیمار باشد چه نباشد- از نگرانی فردای زن و فرزند خوابش متزلزل است و غرور مردانه و عزتش به او اجازه شکایت هم نمیدهد.
و چه عجیب است که حوالی روز زن مردها را پشت ویترین مغازههای لوکس و طلافروشیها ببینیم و حوالی روز مرد زنها را در جوراب فروشی. چه کسی این تحقیر را باب کرد؟ او خود، پدر بود یا مادر؟ چقدر نازیباست هر آنچه در تمسخر و تحقیر مردان سرزمین ما بین ما گفته و پراکنده میشود. چه بر سر ما دارد میآید که با اساس زندگیمان اینقدر ناسپاسانه برخورد میکنیم؟ مرد به واقع سنگ زیرین آسیاست. محکم و سترگ زیر بار فشارها ایستاده و اعتراضی نمیکند. چرا عظمت کار او کمتر از مادر دیده میشود؟ آیا چون مردان خود کمحرفتر از زنانند جامعه باید حق مرد را نشناسد و تقدیر و ترفیع جایگاهش را بجا نیاورد؟ خانواده خوب مادری است خوب، تکیه کرده بر پدری خوب.اگر نقش پدر را کم رنگ بدانیم تکیه گاه خانواده را ندیده ایم و خانه بدون تکیه گاه فرومیریزد.
فرزندان بدون داشتن پدری مقتدر و فداکار به ندرت خوب بزرگ میشوند، پدر حتی اگر در خانه عصبانی هم بشود و داد هم بزند، صِرفِ وجودش آرامش بخش است. پدری که فرزندش را دعوا میکند و احیاناً بر سر او فریاد هم میکشد، حتی اگر بظاهر فرزند را از خود رنجانده باشد در ضمیر پنهان فرزند این حس را بوجود میاورد که حامی قدرتمندی حواسش به تو هست.
پدر را باید بزرگ داشت ، مخصوصا در شرایط امروز جامعه با این وضع اقتصادی کمرشکن و خانمان سوز باید مدال طلای قهرمانی بر سینه مردان عزتمند کشورمان بدرخشد. با مردِ خانه باید همراهی کرد، مشکلات را درک کرد و او را ستود. فرزند عزیز فقط در خانه ای بارمیاید که پدر و مادر در آن هر دو عزیز بوده اند و حتی پدران عزیزتر.
7اسفند 1399 - روز میلاد بزرگ مرد تاریخ بشر علی علیه السلام
