کرنش

سگوَری

اگر روزی در خیابان بوعلی قم با یک "سگوَر" مواجه شوید، چه میکنید؟ میپرسید سگوَر دیگر چیست؟ در جستجوی گوگل که آن را بنویسید، در قسمت نتیجه­ های مرتبط می­نویسد: بشر توله ­سگ، انسان سگ نما، سگهای انسانی. اگر نشنیده ­اید بدانید که تمدن غرب حدودا بیست سال است با این پدیده آشناست و در جهان 10000 سگوَر داریم، غالب این افراد مرد و هم­جنس باز هستند و یک رابطه دو نفره است که در آن یکی سگ میشود، ماسک پوزه­ دار تنگی بر صورت دارد و در راه رفتن و غذا خوردن و واق واق کردن همانند سگ عمل میکند، گاهی نیمه برهنه است و گاهی لباسی تنگ و براق همراه با قلاده و زنجیرهایی در بدن.

خب تحلیل شما چیست؟ چرا بشر به چنین جایی رسیده است؟ در اینکه چنین زیستنی انحطاط است و نه پیشرفت، به گمانم خود سگوَرها هم شک نداشته باشند.  نظرات در فضای مجازی حاکی از آنست که برخی اعتقاد دارند این کارها برای بیشتر دیده شدن و لایک گرفتن است. برخی نیز معتقدند این پدیده جاهلیت مدرن است که مقام انسانیت را از انسان گرفته و آن را تبدیل به موجودی بی­ هویت کرده. عده­ ای میگویند این نهایت آزادیست و بهتر از این است که بزور کسی را مسلمان کنی و به بهشت ببری و با اینکار باعث بشوی که دیگران با دین و دیندار موضع خصمانه بگیرند.

          برخی پزشکان معتقدند این رفتارها bdsm است، یعنی به طور ساده به رفتارهای سادیستی (دگرآزاری) و مازوخیستی (آزارخواهی) گفته میشود که طی آن، یک‌نفر با علایق سادیستی با یک‌نفر که علایق مازوخیستی دارد، قرار می‌گذارد که در طول رابطه، فرد سلطه‌گر سلطه‌پذیر را مورد تحقیر و آزار جسمی و روانی قرار دهد. این رابطه‌ای کاملاً توافقی بوده و هر دو طرف لذت می‌برند و راضی به این کارها هستند. (ویکیپدیا)

          روانشناسان برای تحلیل این رفتار میگویند: برای عده ای، تسلیم شدن یا درماندگی به منزله یک راه گریز درمانی است؛ گریز از استرس‌های زندگی، مسئولیت یا احساس گناه . برای عده‌ای دیگر، بودن تحت تسلط یک شخص قوی احتمالاً باعث ایجاد احساس امنیت و حفاظت می‌شود. از طرف دیگر، یک سادیست با داشتن قدرت و تسلط در نقش سرور یا با آزار دادن مازوخیست لذت می‌برد. از نظر آنها درک این موضوع سخت است و از نظر من بسیار هم آسان است!

          من نه روانشناسم و نه جامعه شناس ، اما از نگاه یک انسان که خود نیز نفس دارد و  تمایلات نفس را وجدان میکند و همچنین از نگاه یک مبلغ دین میخواهم به مساله نگاه کنم: مساله اصلی برای دیگرانی که نمیتوانند این رابطه را درک کنند، طرف سلطه پذیر در این رابطه است وگرنه بشر از ابتدای پیدایشش با انسانهای سلطه­ گر­ روبرو بوده است و میل به ظلم کردن و تسلط خشونت آمیز در بین همه ما شناخته شده و قبحش ریخته است. به نظر من این سلطه پذیری بر دو پایه اساسی بنا شده است، اول آزادی و دوم لذت طلبی. در مورد پایه اول باید بگویم خود، شامل دو خصیصه مهم است، و آن اینکه اولا: هر انسانی البته در چارچوب قانون و نظم اجتماعی آزاد است هرگونه که میپسندد زندگی کند و دوم اینکه:  انتخاب هر انسانی بسیار محترم است و کسی حق انتقاد و سرزنش مدل انتخابی او را ندارد. در غرب سالهاست این رفتار جای خودش را محکم کرده که "هر کس هر چه دوست دارد باارزش است"، آنها بارها و بارها به یکدیگر میگویند: "خودت باش!" و این تفکر در واقع به نفوس انسانی این مجال را داده است که از پنهانی ترین امیال خود پرده بردارد و از تحقیر جامعه نترسد. این باعث شده نفس به "ظهور" برسد که در نوع خود بسیار نیکوست، چرا که باعث شناخت نفس میشود. همین خصیصه دوم است که در جامعه ما وجود ندارد، وگرنه بین ما هم آزادی وجود دارد، آنهم گاهی بسیار فراتر از قانون، که نمونه بارز آن را در مساله حجاب مشاهده میکنید. در واقع در کشور ما این گونه رفتارها و رفتارهایی مثل همجنس بازی و شیطان پرستی به فرض که قانونی هم بشود، پررنگ نمیشود، زیرا بدنه جامعه نگاه تحقیرآمیزی به فاعلان این رفتارها دارد و به شخصیت انسانی آنها توهین میکند . و سگوری در غرب اگرچه ذاتا شاید توهین به شرافت انسانی است، اما در پرتو احترام به انتخاب انسان بوجود آمده است.

 خلاصه بگویم برداشتِ درگوشی من این است: بخش عمده ای از انسانها را آزاد آزاد که بگذاری میخواهند تسلیم شوند و بندگی کنند. این عین روح انسانیت است. اشتباه نکنید من از سگوری دفاع نمیکنم و ازین رفتارها همان قدر چندشم میشود که شما. اما من این بشرسگ­ها را از طرف مقابلشان نزدیکتر به اصل انسانی میبینم. این بشر را آزاد که گذاشتی و به او نگاه تحقیر آمیز نکردی، خودش پرستیدن را برگزید، حالا میگویید او خودش را تحقیر کرده! خوب پرستش یعنی همین، یعنی حقیر دیدن خود در برابر مولی و اطاعت مولی. اشکال این رابطه در رفتارهای حقارت آمیزش نیست، اشکال این است که این بشرِ انتخابگر، اگرچه بندگی را انتخاب کرده اما بالاتر از آن، "خدای" خود را هم خود میخواهد انتخاب کند و در این رابطه به شکل بسیار فاحشی خدای خود را اشتباه انتخاب کرده و همین باعث زشتی اعمال او شده است.

هنر من  باید این باشد که بتوانم چنان خدای زیبا و دوست داشتنی را اولا با همه وجود بپرستم و ثانیا بتوانم ارائه دهم، که او دست از خدایش بردارد و بنده خدای رحمان شود. آنگاه شک ندارم که در بندگی خداوند سبحان گوی سبقت را از بسیاری از دینداران چون من میرباید، چرا که او لذت آزادی و طعم ناب و خالص بندگی را با گوشت و پوستش چشیده است.

 

 

                  

 

 

صد سال بدون نام

صد سال بدون نام                                                                                           

در آن شلوغی دفتر هنرستان آنهم دقیقا سر ساعت هشت صبح، مردی با کت و شلوار سبز یشمی بسختی چسبیده به میز وسط دفتر ایستاده بود و مدام مجبور بود برای رفت و آمد دیگران جابجا شود، سر و صدای پسرها هم یک لحظه قطع نمیشد. یکباره آقای مدیر متوجه آن مرد شد، عینکش را جابجا کرد و پرسید: ببخشید شما؟

مرد دستی بر سینه گذاشت و گفت: نخعی هستم.

همان موقع ناظم هنرستان دستپاچه وارد دفتر شد و  روی میز بزرگی خم شد و تا توانست خودش را کشید و رساند به کشوی آن طرف میز تا چیزی بردارد. مدیر دستی سر شانه ناظم زد و گفت: آقای رحمتی! ایشان آقای نخعی هستند، پدر نخعی.

آقای عبدالعظیمی، استاد خراطی،  با شنیدن «نخعی» سر برگرداند و گفت: چه سعادتی جناب نخعی! من میخواستم حتما به شما بگویم که نخعی در خراطی استعداد خوبی دارد، او در این حرفه و همچنین حرفه نجاری پیشرفت میکند.

آقای ناظم به لحنی که معلوم بود میخواهد او را ساکت کند گفت: آن نخعی دوره اول نه، بلکه آن نخعی دوره سوم که دیروز با لگد شیشه کارگاه ریخته­ گری را شکسته است.

آقای نخعی دستی به یقه کتش کشید و با خجالت گفت: خب من پدر هر دو هستم...

 

تقریبا صد سال است که نام خانوادگی برای ما ایرانیها اجباری شده. نام خانوادگی نسب ما را تعیین میکند و معلوم میکند ما به کجا تعلق داریم. قبل از آن با القابی که به نام کوچک هر کس میچسبید شناخته می­شدیم.

این فعلا بماند،   روانشناسان می­گویند شخصیت اصلی انسان در پنج سال اول زندگی او شکل میگیرد، در این پنج سال او سعی دارد دو چیز را بشناسد: خودش را و محیط اطرافش را.

حالا او در مهمترین دوره زندگی اش چه میفهمد؟ او میفهمد پرنیان است یا هادی یا سمیه یا امیرمحمد یا مریم یا فرهاد و... او در این سالها با این نام شدیدا مانوس میشود.

بنی اسرائیل و یوسفشان

یوسف و دزدی کردنش                                      

فقط برای 15 دقیقه تصور کنید قافله­ ای که یوسف علیه­ السلام را از چاه درآوردند و بعنوان برده فروختند،  به عزیز مصر نفروختند، بلکه به نعلبندی اهل حبشه فروختند و او یوسف را با خود به حبشه برد. یوسف هم با رنج فراوان بعد از سیزده سال کار زیر دست ارباب نعلبندش، توانست بهای خودش را بپردازد و آزاد شود و اکنون به کنعان برگشته. حالا بادقت  این دو روایت از این داستان را بخوانید:

بز پایش را به ظرف شیر زد، اما راحیل پاهایش را محکم دور سطل گذاشته و او را میدوشد. این بز بازیگوش هیچ وقت نمیتواند شیر گرم و تازه شمعون را بریزد.

تق تق تق!

صدای در راحیل را از جا می­پراند.

شمعون روی تخت عریض کنار حیاط نیمخیز میشود: کیستی؟

جوابی نمیآید، دوباره در کوبیده میشود ،این بارکمی آرامتر، ولی یک ضربه بیشتر: تق تق تق تق

یهودا با اشاره شمعون نزدیک در میرود و با صدای بلند میپرسد: کیستی؟

اما کوبنده در خیال پاسخگویی ندارد.

زبولون سرآسیمه با خنجرش از دالان خانه بیرون می­آید و به سمت در میشتابد: کیست که جرأت کرده ما را بسخره بگیرد و جواب پسران اسرائیل بزرگ را ندهد؟!!!!

رئوبین پشت سر زبولون میدود تا مواظب باشد او با خنجرش به کسی آسیبی نرساند. همه پشت در جمع شده­اند و منتظرند که آیا بار دیگر کوبیده می شود یا نه؟

این بار آرامتر :تق تق    

چطوری ایرانی

چطوری ایرانی؟

دانشمندی دیگر ترور شد. آمریکاییها او را بهتر میشناختند، اسمش را گذاشته بودند: « صندوقچه اسرار» برنامه هسته ­ای.

نتانیاهو به او گفته بود: مغز متفکر برنامه هسته­ ای .

 او در فهرست تحریم شورای امنیت بود.

نامردی و زبونی در ذات دشمن ماست، ازو انتظاری بیش ازین نیست، بار اولش هم نیست. مهم این است که «ما کجا بایستیم.»

خبر ترور هموطنت چقدر برایت مهم بود ایرانی؟

آنها که ازین خبر سوختند و خشمشان بر دشمنشان بیشتر شد و عزم همت و پیشرفت و مبارزه در آنها قویتر شد، که هیچ! طوبی لهم و حسن مآب.

اما آنها که بخاطر کینه از سپاه زیرلب خندیدند، یا گفتند «حالا مگر که بود؟»، یا گفتند «مگر خود اینها دنبال شهادت نیستند!؟» یا بی­تفاوت گذشتند، روی سخنم با آنهاست . دقایقی تفکر کنید: میتوانید تصور کنید تیمی از کشورتان برود مثلا در آمریکا و یک دانشمند آمریکایی را، درست مقابل دانشگاه آکسفورد به رگبار ببندد و او را، در حالیکه مثلا برگه­ های امتحانی دانشجویانش در دستش بوده، غرق به خون بر زمین اندازد .

 او را تصور کن در میان خون و کاغذ، مظلومانه بیدون آنکه جنگی کرده باشد، تصور کن امروز تولد دخترش هم بوده و او برایش یک ساعت کوکی خرسی شکل خریده بوده و الان آن هم چند متر آنطرفتر افتاده و  دارد زنگ میزند!

واقعا ازین تصاویر چه حسی به شما دست میدهد؟ عمق وجودت بر مظلومیت این استاد و این پدر نمیسوزد؟ از کشورت که چنین تراژدی غم انگیزی رقم زده، متنفر نمیشوی؟ تا صبح بر مظلومیت آن استاد نمی­گریی؟ تا مدتها شمع بدست ، عذرخواه از آمریکا و برائت­جو از وطنت، پشت در سفارت سوئیس سر پایین نمی­اندازی؟

اگر جوابت منفیست، بدان انسانیت از وجودت رخت بربسته که از کشتن بیگناهان، خصوصا فرهیختگانی که برای خوب زیستن عمری زحمت کشیده­ اند، حسی در تو بوجود نمی­آید. اما اگر جوابت مثبت است، پس بیا و مظلومیت کشورت را ببین، بیا و ببین باز آنها با نامردی آمدند و بدون جنگی یکی از بزرگان ما را کشتند، در کمال وقاحت و بی­شرمی.  این کشور تو نیست که دست به ترور در خاک کشوری دیگر زده، این دست جنایتکار صهیونیزم است که به خون هموطن تو آغشته شده، آنهم در عمق خاک کشورت. پس بیا و دست دوستی از گردن تمدن خونخوار غرب بردار و چهره واقعی­ اش را ببین و از او دفاع نکن، بر چهره پلیدش خدو بینداز و روی از او برگردان، بیا با کینه­ ای مقدس قدم در جبهه مبارزه با این تمدن ظالم بگذار، جبهه­ ای که زنده و کشته­ ات در آن رستگار است و هرگز پشیمان نخواهی شد.

ستاره نجفیان-7/9/1399 روزی که دانشمند هسته­ ای محسن فخری زاده بشهادت رسید

یادداشت چشمهای بادامی

چشمهای بادامی                                                              

 

راهرو خیلی گرم و شلوغ بود. هر از گاهی مردی با عینک کاچویی مشکی از اتاقی بیرون می­آمد و با عصبانیت کسی را صدا میزد:

-نفس کرم­علی!!

-بله

-چرا فرمت ناقص است؟ ! جنسیتت را بلد نیستی؟!

نفس مانده بود چه جواب دهد که مرد با صدای بلندتری گفت: افغانی! تو معلوم نیست زنی یا مردی؟؟

نفس که انگار جوابش را یافته باشد، سرخ شد و گفت: افغانی­ ام!

چند نفری اطراف نفس شروع به خندیدن کردند، یکی دیگر رویش را برگرداند و با ناراحتی گفت: اینجا جا برای خودمان هم کم است تو دیگر چرا فرم پر کرده­ای؟

نفس احساس نفس ­تنگی کرد. مرد عینکی داد زد: فرزاد وطن­دوست!

نفس عقب­ عقب رفت و آهسته از در راهرو خارج شد. و رفت که رفت.

 

 

این قصه پرتکرار مهاجرین کشور ماست. ما عاشق ایران و ایرانی هستیم و افغانی نمیپسندیم!  دیگر برایمان  مهم نیست که در گذشته نه چندان دور، با افغانیها هم وطن بوده­ ایم. اکنون دیگر این گربه، خیلی که هنر کند، بتواند فرزندان خودش را بزرگ کند.

- خب ما حق داریم، اینجا وطن ماست. افغانی خودش وطن دارد، افغانی برود به خرابستان خودش، می­بیند که! اینجا هم چندان آباد نیست. ما حق داریم از افغانها بدمان بیاید، میدانی چرا؟ افغانی جان در جانش کنی، کارگر است، انگار مغزش بیش ازین نمیکشد. افغانی فقیر است، همیشه حاشیه شهرها که پر است از مناظر رقت بار وتاسف برانگیز، پر از افغانی هم هست. زن افغانی راحت تن به فساد میدهد. و مرد افغانی راحت آدم میکشد! فکر میکنم همینها کافیست برای اینکه ما دوست نداشته باشیم افغانها اینجا باشند.

-نه! کافی نیست! کمی دیگر هم هست. بگذار برایت بگویم: میدانستی خیلی ازین افغانی­ها تا حالا اصلا افغانستان را ندیده­ اند و مثل من و تو، متولد همین آب و خاکند؟ و میدانستی شناسنامه ندارند؟ و از هر سه نفرشان تنها یکی به جای شناسنامه، کارت هویت دارد؟

-خب به من چه؟ مگر من کارت هویت صادر میکنم؟ اینها که کارت ندارند، حتما ورودشان یا ورود پدر و مادرشان قانونی نبوده.

-بله ما قوانین خاص خودمان را برای مهاجرین داریم، و طبق آن کارت میدهیم یا نمیدهیم، ولی از سازمان ملل بابت حضور افغانها در کشورمان، پول دریافت میکنیم و باید خدماتی از قبیل کمپ و کار و بیمه و ... بدهیم[1] ولی نمیدهیم. میدانی چرا افغانی فقط کارگر است؟ چون در کشور ما، فقط کارت کارگری به او میدهند، اما در جای دیگر تا نمایندگی مجلس هم رفته، باورکن!  باورکن افغانی هم میتواند پروفسور شود و ساختمان مغزش چیزی از من و تو کمتر ندارد. ولی اینجا چیزی از افغانی درنمی­آید، میدانی چرا؟ بخاطر ما!

-به ما چه ربطی دارد؟ خودش نتوانسته!

-بله خودش نتوانسته، چون افغانی در این جا با دو نوع محرومیت مواجه است ، محرومیت قانونی از طرف دولت و محرومیت اجتماعی از طرف ما؛ با نوع اول کاری ندارم چون در اختیار ما نیست، اما محرومیت اجتماعیِ او، ناشی از برخورد من و تو با اوست: مثلا اگر در خیابان بیاید جلوی ماشینت و مجبورت کند محکم ترمز بزنی، شیشه را میدهی پایین و با فریاد میگویی: «افغانیِ  فلان شده! به جان خودت رحم نمیکنی به من رحم کن!»

برخی از ما در افاضاتمان از "افغانی" به عنوان فحش و تحقیر استفاده میکنیم، مدام از بودنشان در کنارمان غر میزنیم و به خودمان اجازه میدهیم به شخصیتشان توهین کنیم. خلاصه بگویم، دلیل همه رفتارهای بد افغانها در ایران همین یک جمله است: « انسان را که تحقیر کنی، هر رفتاری از او محتمل است.»

 او کارگری میکند، چون ازین بالاتر به او مجال و فرصت نداده ­ایم، او فقیر است، چون حقوق کارگری­اش را کمتر از کارگر ایرانی داده­ ایم، او مریض که بشود، بیمه ندارد و هزینه بیمارستانش را با همین حقوق اندک باید بدهد.  او براحتی آدم میکشد، چون ما انسانیت او را قبلا براحتی کشته­ ایم.

اکثر جوانان افغان از فشار زندگی در ایران مجبور به مهاجرت «دوباره» میشوند و چون هویتی هم ندارند، مهاجرت دوم هم بناچار غیر قانونیست. و مرزبانان ما در مرز، اگر آنها را دیدند، اجازه دارند با تیر بزنند؛ و خوشمزه اینجاست که خانواده آنها برای تحویل گرفتن جنازه­ جوانشان باید به تعداد گلوله­ هایی که خورده پول بدهند تا جنازه را بگیرند! آخرین قیمت گلوله هم در اطلاعات قبلی من دانه­ ای یک ملیون بود، البته الان که همه چیز گران شده، دیگر نمیدانم مثلا برای بدن پسر افغان که با سه تیر کشته شده چند ملیون پول گلوله باید بدهند؟

میبینی؟کشته­ افغانی از گلوله­ هایی که خورده هم بی­ ارزشتر است، نمیدانم چرا افغانیها در دوران دفاع مقدس این را نفهمیدند و به جبهه­ های جنگ شتافتند و گلوله خوردند، شاید "عند ربهم یرزقون" را بر زندگی در کشوری که تحقیرشان میکند، برگزیدند، شاید هم ورای سر و صداهای ما، صدای امام را شنیدند که فرمود:  « اسلام مرز ندارد.»

من و تو باید یاد بگیریم، نه به افغانی و عرب کم نگاه کنیم و تحقیرشان کنیم و نه خودمان را در برابر چشم­آبیها کم ببینیم و اعتماد به نفسمان را از کف بدهیم. یاد بگیریم تفاوت نژاد، زیباییِ خلقت است و نفس انسانی در زن و مرد و عرب و افغانی و ایرانی و فرانسوی و آمریکایی و خلاصه زرد و سیاه و سفید و ... یکیست و در هر جای زمین ارزش برابر دارد.

 

 

---

[1].aa.com.tr/fa خبرگزاری آناتولی در مصاحبه با مصطفی اقلیما

یادداشت پدر

پدر                                                     

مطمئن نبودم اندازه ­ی دخترم هست یا نه، این روزها سارا کمی تپل شده، بالأخره  بنفش را انتخاب کردم که بزرگتر بود، خانم فروشنده که به نظر شصت ساله میرسید، شانه­ هایش را بالا انداخت. بلوز را گذاشتم روی میز جلویش و گفتم: این را ببرم خیالم راحت­تر است، الان هم اندازه­ اش نباشد ماه دیگر حتماً هست.

با خنده گفت: جورابو  نمیبری؟

یک لحظه قفل کردم! پرسیدم: جورابو؟!

اشاره به جعبه جوراب مردانه کرد و گفت: روز مرد نزدیک است! و دوباره خندید. این بار طولانیتر.

بیش از یک هفته بود که هدیه­ ام را خریده بودم . ادکلن گران قیمتی که با وسواس انتخابش کرده بودم. گفتم: نه، من هدیه­ ی دیگری خریده­ ام. اصلا خنده­ اش بند نمی امد به پشتی صندلی­ اش تکیه داد و سرش را به عقب کشید و گفت: خب آن را بده ولی جوراب را هم بگذار رویش! جوراب سنت است، اگر نباشد مردها ناراحت میشوند. و باز غرق در خنده ­ای صدادار و بلند شد.

در چشمانش که پشت عینک مشکی­ اش بزرگتر دیده میشدند خیره شدم، بزحمت سعی کردم بخندم، گفتم: نه ممنون، فقط همین را میبرم...