دنیایمان چه خبر است؟ نصف پاکستان زیر آب است، عراقیها ریخته‌اند بغداد و شلوغ کرده‌اند و تا حالا بیست کشته داده اند. تایوان پهپاد چینی را سرنگون کرده و ممکن است هر تنش کوچک منجر به جنگ شود، اوکراین وارد ماه هشتم جنگ میشود و مردم آلمان از ترس قطعی و گرانی گاز در زمستان خانه هایشان را پر از هیزم کرده اند، .... این خبرها و خیلی بیشتر فقط با کمتر از یک دقیقه چرخیدن در یک کانال خبری بدست می‌آید و معلوم است که اگر این یک دقیقه یک ساعت بشود این خبرها ده ورق میشود. این میان آنچه نابود میشود عمر و روح ماست!
زمانی مرض طاعون روستایی را میبلعید و روستای کناری مثل هر روز بزهایش را سرچشمه میبرد و روحش هم خبردار نمیشد. روستای با زلزله تلی از آوار میشد و روستای همسایه حتی خبردار نمیشد که بیاید و جنازه ها را دفن کند و کرکسها بر سفره وسیع مردگان مینشستند و کار تمام میشد. حالا پسری دیوانه در تگزاس برود در مدرسه ای به دانش آموزان شلیک کند من اینجا در روستای استهبان فارس باید عزایش را بگیرم. پدری در افغانستان به دخترش پیامک بزند: جان پدر کجاستی؟ باید همایون شجریان اینجا با پیامکش ترانه بسازد.
دنیا کوچک شده خیلی کوچک، اما دل آدمی بزرگ طلب است، دل را اسیر اخبار گوشه گوشه دنیا نباید کرد که غمزده زندگی اش را رها کند و با فریب «نوع دوستی» از زیستن بازماند و عمر خود و خانواده اش را بر باد دهد. قلب ما جای اخبار دنیا نیست، قلب ما خیلی هنر کند باید مشکلات خود و افراد محدوده خود را حل کند، هرکس وظیفه اش را بشناسد دنیا هم از این وضع درمی‌آید.
