هزارنکته باریکتر از مو اینجاست
یک مساله بسیار اساسی بین ما و خداوند هست که سالهاست بلکه قرنهاست حل نشده و موجبات قهر و کدورت برای ما فراهم آورده. ما بر سر هر مساله ای با خداوند به تفاهم برسیم به این مساله که برمیخوریم، با بغض زیر میز میزنیم و با قهر از محضر خداوند مرخص میشویم، اما از آنجا که در هر سوراخی برویم خداوند همچنان حضور دارد و مدام با ایشان چشم در چشم میشویم، بارها و بارها ناچاریم بر سر همین مساله مذاکره کنیم بلکه حل شود. اما این مساله ظاهرا نه مذاکره پذیر است، نه دعا و التماس بردار!
ما همیشه برای نشان دادن حسن نیتمان مقدمات این مذاکره را هم دربست قبول میکنیم و شهادت میدهیم که واقعا همینطور است. چطور؟ ما اذعان و بلکه اقرار میکنیم خداوند متعال بسیار رئوف و مهربان، بسیار عالم و خبیر، بسیار قادر و توانمند میباشد و مخلوقاتش را دوست دارد و عالم همه ملک خداوند است و بحمدلله کسری بودجه و کسری راهکار و تدبیر نیز ندارد و قادر است برای تک تک مخلوقاتش بهترین زندگانی را فراهم آورد.
اما موجبات ناراحتی ما درست در جایی آغاز میشود که نیم نگاهی به زندگی مخلوقات میاندازیم. وقتی به بیچارگان و گرسنگان در هر نقطه ای از این عالم نظری می افکنیم، به بیماریهای صعب العلاج مثل سرطان و بیماریهای واگیر که دسته دسته انسانها را نابود و ناکام از دنیا میکند، به ظلم اشرار بر روی زمین و مظلومین زیر شکنجه های سخت، به کودکان هراسناک و لاغر در بحبوحه جنگها که از ترس جان و غم نان امیدی به زنده ماندن ندارند، به سیلهای عظیم و زلزله ها و آتشفشانها و سونامی ها که دسترنج هفتادساله را در عرض چند ثانیه نابود میکنند و ...
خب اینها را که از نظر میگذرانیم هزاران سوال از خود میپرسیم، آیا خدایی نیست؟ اگر هست آیا نمیبیند؟ اگر میبیند آیا نمیتواند کاری بکند؟ آخر این وضعیت نابسامان با آن خداوند صاحب کمال چطور جور درمیاید؟ وقتی به این تناقض بزرگ میرسیم ناگزیر از سر میز با عرض پوزش و عذرخواهی برمیخیزیم و تفاهم نامه را امضا نمیکنیم.
اما برای حل این مشکل و رسیدن به تفاهمی پایدار بین انسان و خداوند، درک جملات طلایی زیر به تنهایی کفایت میکند: دنیایی که برای ما انسانها همه چیز است در واقع برای خداوند جز یک مقدمه نیست، زندگی در نگاه ما یعنی زیستن در دنیا از لحظه تولدمان تا لحظه مرگمان، اما برای خداوند زندگی ما یعنی حیات روحانی از لحظه مرگمان تا ابدیت. ما در اینجا فقط در حال تمرین برای ورود به آن ابدیت هستیم.
تقریبا چیزی شبیه به سربازی که در یک مانور ساختگی خود را برای جنگ آماده میسازد، او با همه توان سعی میکند از موانع گذر کند، مواضع دشمن را تیرباران کند و دشمن فرضی را در کنار حفظ جان خویش از بین ببرد، درست است که این تلاش او بسیار باارزش است، اما اگر زمین بخورد و یا تیرش خطا رود یا دشمنش را نابود نکند اتفاق بدی نمیفتد، این فقط یک تمرین است و آمادگی برای ورود به جنگ اصلی است. زندگی دنیای ما نیز چیزی فراتر از مانور زندگی اخروی مان نیست، دردها، رنجها، خوشیها و پیروزی ها اندک پایش و کم اهمیتند و فقط نقش آماده کننده ما را بر عهده دارند. خداوند ما را در این زمین بازی آورده تا تمرین کنیم و کسب مهارت کنیم و جایگاه شایسته مان را در حیات ابدی خود بدست آوریم.
نگاه خدا به دنیا چیزی جز این آیه نیست: و ما هذه الحیاة الدنیا الا لهو و لعب و ان الدار الآخرة لهی الحیوان لو کانوا یعلمون؛
و این زندگى دنیا جز سرگرمى و بازیچه نیست، و حقّا که خانه آخرت داراى حیات حقیقی است اگر مى‌دانستند. عنکبوت آیه 64
پس برای به تفاهم رسیدن با خداوند کافیست نگاهمان را در دنیا با نگاه او همسان سازی کنیم و بدانیم ما در حال بازی و تمرین هستیم.
آفرین مشکل من یکی که با خدا دقیقا همینه